“Ik wist dat ze theoretisch gezien nooit langer zou worden dan mijn anderhalve meter, maar toch zag ik haar groeien. Ze schreeuwde niet meer bij de honderdste bloedafname-poging. Ze kermde niet meer van de pijn bij het lichamelijk onderzoek. Ze huilde niet eens meer wanneer die gemene dokter haar alweer de duizendste injectie gaf. Ik wist dat ze verging van de pijn, maar ze verrekte geen spier. Zelfs met een overdosis morfine kon ik waarschijnlijk niet tippen aan haarwilskracht. Fysiek ging ze zwaar achteruit, maar mentaal maakte ze kilometers.
‘Kunt u me helpen?’, vroeg ze. Uiteraard had ze me allang opgemerkt. Geen tijd om nog langer stil te staan, want daar ging ze alweer. Ik hield snel een bakje onder haar kin en schoof haar haren uit het gezicht. De enige maaltijd waar ze trek in had, kwam er weer uit. En langzamerhand die van mij ook… Ik wreef over haar voorhoofd en probeerde haar - maar eigenlijk meer mezelf - gerust te stellen. Hoewel ik het niet wilde zien, viel mijn oog op de inhoud van het bakje. Even was ik in shock.
Wat ik persoonlijk nog het ergste vond, was haar eenzaamheid. De meeste patiënten hadden op z’n minst één keer per dag bezoek, dag in, dag uit. Maar zij? Zij had niemand. Geen ouders en geen kinderen. Geen broertjes, zusjes, grootouders of vrienden. Nobody, but us, dacht ik. Misschien was dat wel de reden dat ik zo op haar gesteld was. Ze overtrof alle verwachtingen, met niemand aan haar zijde.
Ze leunde weer achterover en trok de set van twintig dekens iets meer naar zich toe. ‘Wil je een kopje thee?’, vroeg ik. Ze knikte dankbaar. Snel pakte ik het overvolle bakje uit haar zicht en liep ermee naar de gang. De verpleegkundige hieldme tegen en keek me aan met grote ogen. We wisten allebei precies wat er gaande was.”
Over Zar
Zar (23) volgt de master geneeskunde aan de Faculteit der Geneeskunde VU Amsterdam. De afgelopen maanden heeft zij als coassistent deel uitgemaakt van het (poli)klinische behandelteam van diverse afdelingen in verschillende ziekenhuizen. In haar blogs deelt Zar haar persoonlijk ervaringen als student en (semi-)arts in diverse ziekenhuizen in Nederland.
Zar: “Ik deel graag mijn ervaringen met jullie en zal mijn belangrijkste lessen en successen verwoorden in de aankomende blogs. Zo hoop ik een realistische kijk te kunnen geven op ons leven als student en (aankomend) arts. Uiteraard beschrijf ik de gebeurtenissen op zo’n manier, dat de betrokken zorgverleners en patiënten anoniem blijven. Ik heb er onwijs veel zin in en kijk erg uit naar jullie reacties!”