" 'Maar kunnen we niet proberen om…’. ‘Nee’, kapte hij me af. Het zou me nooit lukken, maar ik kon het niet laten. Ik moest en zou iets verzinnen voor haar. De volgende gespreksonderwerpen volgde ik al niet meer en zodra de bespreking was afgesloten, haastte ik me naar een computer. Ik wilde alles weten over de ziekte. Alle symptomen, oorzaken en complicaties. Honderd jaar aan onderzoek wilde ik tot me nemen. Vandaag nog. 

Langzamerhand zakte de moed in mijn schoenen. Na elke pagina weer een stukje verder, steeds dieper de aarde in. Ik kon niet meer. Er was geen enkele behandeling. Niet eens een dure chemo van 500 miljard euro per druppel. Voor mijn gevoel hadden ze dus eigenlijk honderd jaar verspild. Honderd jaar verspild aan troep.

Ik sloot de computer af en keek naar buiten. Was dit het? Moesten we haar gewoon zo laten gaan? Ze had zelf al een keer gezegd dat het verschrikkelijk was om te zweven tussen hemel en aarde, maar betekende dat ook dat wij die keuze moesten maken? Hebben wij überhaupt het recht om die knoop door te hakken?

‘We hebben geen keus’, kreeg ik als antwoord. 

And she was gone, up to heaven. "