De piep die de afdeling tot rust brengt

"Geen zorgen lieverd, papa is bij je", zei hij tegen de eerste, de oudste. Tevens ook de zwakste. Meestal heeft juist de tweede meer moeite, maar in dit geval waren de rollen omgedraaid. Véél te vroeg geboren, niet weken, maar maanden. Met alle gevolgen van dien.
Het was duidelijk te merken, hun bijzonderheid. De tederheid van hun huid, de onrijpheid van de longen, het formaat van de handjes; alles nog lang niet klaar voor een nieuwe wereld.
Ik geloofde nooit in een "band" tussen twee couveuses, maar op de afdeling was het duidelijk merkbaar. Als het met nummer 1 minder ging, begon nummer 2 ook te piepen.* Meestal was dat van korte duur, een ALTE1 genoemd. Echter, nu duurde het nét iets te lang. Langer dan verwacht, langer dan kon worden bedacht en zeker langer dan gehoopt.
Spoed was vereist, en ook nu was ik weer onder de indruk van het vermogen van een team. Het ging niet alleen om de artsen, maar juist de combinatie met de physician assistants en de verpleegkundigen. Ieder zijn eigen kennis en kunnen, kwalitatief ver boven de norm.

Ze tellen hier in dagen, soms zelfs in uren, omdat ook hier weer morgen niet is beloofd. Maar wéér kregen ze het voor elkaar: normaal gepiep. De piep die je wilt horen. De hartslag die de afdeling weer tot rust brengt. Ze hebben het opnieuw overleefd, alle vier, inclusief mama én papa. Echte strijders, elke keer weer.

* Destijds waren de ouders helaas nog niet volledig in staat om de prachtige kinderen een naam te geven, dus werden couveusenummers gebruikt om fouten te voorkomen. Door de eerbied en de warmte van de zorgverleners bleef de professionaliteit gewaarborgd.

1. NTvG: Apparent Life Threatening Event