Mijn coschappen begonnen al met een denderende start: in mijn eerste week bleek ik zélf corona te hebben. Na een week lijdzaam toezien hoe de andere coassistenten al ingewerkt werden, mocht ik eindelijk zelf aan de slag. Met mijn opgebouwde immuniteit, kon ik beginnen op de corona afdeling.

Zoals op andere afdelingen, wordt er eerst rustig visite gelopen. Voor de deur van elke zaal moet je handschoenen, een isolatiejas, mondkapje, bril en hoofdkapje aandoen. Hierna betreedt je de zaal als coronamarsman. Eenmaal bij de patiënt vraag je de klachten uit en onderzoek je vooral longen, hart, buik en benen. Tot slot ontdoe je jezelf weer tactisch van het pak (waarna je jezelf overspoelt met handalcohol). Vervolgens is het middagprogramma gevuld met administratie: statussen schrijven, meedenken aan het beleid en de A(N)IOS moet overleggen met de stafarts. Los gezien van de omkleedperikelen, is dit de algemene gang van zaken op elke (verpleeg)afdeling.

Na twee dagen met de AIOS en de twee semi-artsen, had ik echter het idee dat ik voor mijn leercurve beter mee kon kijken op een andere afdeling. Dit betrof vooral het klinisch redeneren en het nadenken over het beleid. De patiënten op de zaal hier hebben namelijk allemaal dezelfde diagnose en een soortgelijk beleid. Er zijn leermomenten die je op elke (verpleeg)afdeling meekrijgt, zoals een status schrijven. Hieronder vallen ook de communicatie met de verpleegkundige en het werken in een pandemie.

Dit laatste is natuurlijk te merken in het hele ziekenhuis en dat lijdt tot schrijnende situaties. Zo gaan veel OK’s en ingrepen niet door. Er zijn ook patiënten die worden overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. Verder raakt de spoedeisende hulp erg snel vol. Op de corona afdeling zelf, zijn de patiënten écht ziek, écht benauwd en is er ook vaak sprake van een taalbarrière. Er liggen hier patiënten met een heel ander beloop van dezelfde ziekte, waar ikzelf en mijn ouders recentelijk last van hadden. Mijn AIOS probeerde zo toch de moeite te nemen om te communiceren bij een oudere dame van Marokkaanse afkomst. Helaas lukte dit niet. De dame waardeerde de moeite en de troostvolle communicatie bleef bij samen handjes vasthouden, wachtend op een tolk.

Al met al is het dus een hectische en bijzondere tijd om nu coassistent te zijn. Ik denk dat het erg nuttig is voor een coassistent om een inkijkje te krijgen op een corona afdeling voor een aantal dagen. Daarbij is het essentieel om met elke zorgverlener, zo ook de co, te bespreken wat overwegingen en zorgen zijn bij het werken op een Covid-afdeling."