Nooit eerder gingen er zoveel bachelor studenten tegelijk weg. Vanwege de COVID pandemie was studeren of stagelopen in het buitenland lange tijd onmogelijk, maar nu wordt er weer volop van de gelegenheid gebruik gemaakt.

Julia van de Vijver, eerstejaars bachelor student geneeskunde aan de VU, was een van de studenten die dit jaar haar zorgstage in Suriname deed.

Hoe zag een gemiddelde stagedag eruit in Suriname?

We begonnen elke dag om 07:00 met de overdracht. Hierbij vertelden de nachtzusters hoe de patiënten de nacht waren doorgekomen. Rond 08:00 begonnen we met het wassen van patiënten en het opmaken van bedden. Wij maakten dan ook een praatje met de patiënten. Rond half 11 hadden we een korte pauze. Tot en met 13:00 kregen wij als stagiaires dan vaak taken, zoals vitale functies meten, labwaardes opvragen en patiënten naar de dialyse of aanvullend onderzoek brengen. Daarna hadden we tussen 13:00-14:00  lunchpauze. Vervolgens werkten we nog aan ons verslag of kletsten we met de patiënten. Ergens voor drieën zat onze stagedag erop!

Wat is de belangrijkste les die je hebt geleerd tijdens je zorgstage?

Dat handelingen of onderzoeken die voor jou als arts of verpleegkundige als normaal worden gezien, voor patiënten een nieuwe en/of stressvolle ervaring kunnen zijn. Daarom is communicatie erg belangrijk en heb ik geleerd dat je bij elke handeling duidelijk moet maken wat er gaat gebeuren. Voor veel patiënten is dat namelijk niet vanzelfsprekend. Een patiënt bij de echo keek erg nerveus toen wij haar naar de echoruimte brachten. Toen wij vroegen of zij wist wat er ging gebeuren, gaf ze toe dat ze geen idee had wat een echo inhield. We hebben haar toen verteld wat de arts bij haar zou gaan doen. Hierdoor was ze minder angstig. 

Wat is je mooiste herinnering aan je periode in Suriname?

De openheid die de patiënten naar ons toonden. Ze vertelden vaak over persoonlijke gebeurtenissen in hun leven. Die waren vaak mooi, maar konden ook erg verdrietig zijn. Ook lieten ze veel emoties zien. Dat kon van opgelucht en dankbaar, naar boos en verdrietig gaan. Dat patiënten die ons maar vijf minuten kenden al zulke privézaken met ons deelden, heeft een grote indruk op mij gemaakt. Dit is en blijft een bijzondere en mooie herinnering voor mij. Zo was er een vrouw die geen familie meer had. Zij vertelde alles aan ons en liet ons inzien hoe je als medisch personeel een luisterend oor kan bieden aan patiënten.

Heb je tijd gehad of gemaakt om meer van het land te zien?

Jazeker! In de weekenden deden we vaak een meerdaagse of dagtrip naar het binnenland. Ook zijn we meerdere keren Paramaribo gaan ontdekken. In het binnenland hebben we de jungle van Brownsberg gezien, de marrondorpen van Kninipaati bezocht en Guianadolfijnen in de Surinamerivier gezien. In Paramaribo hebben we ook veel meegemaakt. Van leuke restaurantjes naar drukke markten met gedroogde vis en groente en fruit die totaal onbekend zijn. Sommige trips kunnen wel prijzig zijn, maar dat verschilt wel per organisatie. Het is in ieder geval een veelzijdig land en zeker waard om te ontdekken!

Heb je bijzondere mensen/leuke mensen ontmoet?

Zowel binnen als buiten het ziekenhuis waren er bijzondere mensen. In het ziekenhuis kwam je patiënten tegen die vaak arm waren en nauwelijks konden rondkomen door de medische kosten. Toch waren zij vaak optimistisch en dankbaar voor het leven dat zij hadden in Suriname. Het was dan ook erg bijzonder om deze mensen beter te leren kennen en met ze te praten. Voor de rest waren de Surinamers vaak ook erg vriendelijk en gastvrij. Ze stonden vaak open voor een praatje of waren bereid je te helpen als iets onduidelijk was. 

Wat Viel je het meeste op aan hoe de medische zorg is georganiseerd in Suriname?

Dat de zorg moest worden georganiseerd met veel minder geld dan in Nederland. Zo is in de Nederlandse zorg veel gedigitaliseerd, terwijl in het ziekenhuis waar ik werkte dat niet was. De dossiers waren van papier en boven de bedden van de patiënten hing een stukje tape met hun naam. Ook was er een tekort aan spullen. Er waren niet altijd genoeg schone lakens, waardoor je soms creatief moest zijn, om toch een bed op te kunnen maken. Verder had het ziekenhuis geen eigen röntgen- en echoapparaat, waardoor we naar een ander ziekenhuis moesten om een foto te maken. 

Welke tip heb je voor de nieuwe bachelor studenten geneeskunde over stage in het buitenland?

Dat het een hele bijzondere ervaring is, waardoor je niet alleen groeit als toekomstig arts, maar ook als persoon. Je moet wel rekening houden met de financiële kant van de stage, aangezien het vrij prijzig kan zijn. Ook moet je je voorbereiden op armoede en een andere manier van zorg geven in het ziekenhuis dan we in Nederland gewend zijn. Ten slotte is het organiseren en alles regelen voor de stage (tickets, vervoer, visum, vaccinaties, accommodatie enzovoort) soms erg stressvol, maar de ervaring in het buitenland is het allemaal waard!

Julia van de Vijver (rechts) met Nathan Liesendahl (midden) en Eva van Beem (links) op de foto voor het ziekenhuis. Wij stonden met zijn drieën op de interne afdeling in het Sint Vincentius, Paramaribo