Vrijdagmiddag en het licht wordt gedimd in de zaal. Chips en drankje bij de hand, en we zakken lekker onderuit, klaar om vermaakt te worden………zijn we in Tuschinski of De FilmHallen om na een week hard studeren/werken, even lekker te ontspannen bij een Oscarwinnende film, of is dit de wijze waarop studenten deelnemen aan een college waar een patiënt met een zeer ernstige en complexe ziektegeschiedenis zijn/haar/hun verhaal doet/doen, en daarvoor de moeite heeft genomen om op de vrijdagmiddag voor onze bevlogen toekomstige artsen op te treden?

U heeft het als lezer vast al begrepen. Nee, we zitten helaas niet in een theater of bioscoopzaal, maar in de Amstelzaal van Amsterdam UMC. De plek waar wetenschap en kennis moeten floreren, wij onze toekomstige generatie artsen opleiden. Als coördinator van de cursus, volg ik het klinisch redeneren achter in de zaal. Een bevlogen collega gaat in gesprek met de nog zeer zwakke patiënt, en is in staat om in zo’n 45-50 minuten de zaal mee te nemen in het stellen van de juiste diagnose. Ik geniet van het optreden en de interactie tussen arts-patiënt, maar wordt tegelijk overvallen door ergernis en verbazing. Ongeveer 25% van de eerstejaars geneeskunde studenten heeft de moeite genomen om naar de Amstelzaal te komen. Na jaren van blokken op het VWO, en ik neem aan, volle overtuiging om arts te willen worden, laat het merendeel van deze jonge studenten de kans schieten om deel te nemen aan ‘het echte leven in de kliniek’. Waarom zijn ze er niet? Bijbaan om hun studie te betalen, of start het weekend al rond het middaguur en hebben de 250 afwezige studenten een enorm belangrijke reden om er niet bij kunnen zijn?

Ongeveer 25% van de aanwezige studenten zit achter in te zaal, druk met elkaar in gesprek, te eten, want daar hadden ze op een ander moment blijkbaar geen tijd voor, of zijn druk met hun mobiel in de weer. Het kan zijn dat ze kampioen zijn in multi-tasken, de jongere generatie kan blijkbaar studeren en naar tv kijken of muziek luisteren en alles verwerken in hun breinen, maar het heeft niets te maken met het gewenste professionele gedrag dat zij moeten tonen.

Laat ik positief afsluiten. Op de voorste rijen zitten studenten die pro-actief meedoen, en samen met de arts, de differentiaal diagnose opstellen en de uiteindelijke diagnose stellen. Deze kleine groep studenten begrijpt dat zij als jonge student het maximale moeten halen uit hun studie, ook tijdens hun opleiding respectvol moeten omgaan met de kwetsbare patiënten die de moed hebben om op te treden voor zo’n grote collegezaal, en mijn directe collega, die tot de allerbeste docenten behoort die er in Amsterdam UMC rondlopen. Je moet echt wel een heel goede reden hebben om daar niet bij te willen zijn.

Jolanda van der Velden, Afdelingshoofd Fysiologie